อำพล จงสิทธิผล

มีสติตั้งมั่น รู้เจโตวิมุตติ ปัญญาวิมุตติ อันเป็นที่ดับแห่งอกุศลธรรมทั้งปวง

เมื่อ ละ ความยินดี ความยินร้าย ได้ เสวยเวทนาก็ไม่ชื่นชม-ยึดถือเวทนา-ความพอใจ ความยึดมั่นถือมั่น จึงดับไป

เป็นเหตุให้ดับภพ ดับชาติ โดยลำดับ จนถึง ดับความคับแค้นใจ นี่เป็นความดับแห่งกองทุกข์ทั้งปวง

เมตตาแก่จิตตัวเองให้มาก ด้วยการพัฒนาความคมชัด ให้ยั่งๆ ขึ้นไป อย่าเห็นแก่กิน อย่าเมาพร่ำเพ้อ อย่าเห็นแก่นอน จงอย่าประมาท
จึงจะรู้ถึง จิตบริสุทธิ-ทำให้กายบริสุทธิ กายบริสทุธิ-ทำให้จิตบริสุทธิ ฟอกกันไปๆมาๆ ได้อย่างไร

เรืองภายนอกไม่ใช่เรืองของเรา หน้าที่ของเราคือ นิพพาน
ด้วยการทรงไว้ซึ่ง อิทธิบาท4 กับ ความสงบ + อุเบกขา ด้วยการ เว้น สัญญา + อารมภ์
(อิทบาท 4)^{สงบ + อุเบกขา} - (สัญญา + อารมภ์)

จิต^{|----------- คร่อมด้วย สติ -------------|}กาย

เมื่อจิตพลิกแล้ว จะเห็น สิ่งต่างๆเป็นแสนเป็นล้าน เป็นสมมติ พร้อมกันเพียงเสี้ยววินาที

กรรม เป็นเผ่าพันธุ์ สืบทอดตามสายเลือด --- กรรม เป็น ทายาท จะมีผู้รับช่วงต่อไป

การชักจูง ในบางครั้งเพียงให้เข้าสู่ทางธรรมนั้นก็ เพียงพอ เพราะกรรมบางคนนั้นหลีกเลี่ยงไม่ได้ ต้องชดใช้ไป จนตัวตาย
เวทนาเช่นนี้ มิควรเกิดขึ้น เพียงเมตตา ชี้แนะเข้าสู่ทางธรรม เพื่อพัฒนาจิตสำหรับชาตินี้ ก้อเพียงพอ
การไปขวางกรรมที่เขาต้องชดใช้ หรือ ไปช่วยเหลือให้พ้นจากกรรม ด้วยวิธี กิเลสดับกิเลสนั้น ไม่เป็นผลดี
เพราะกรรมที่เขาเหล่านั้นเผชิญอยู่ เพื่อให้จิตโน้มเข้าสู่ทางธรรม โดยจำยอม อยู่แล้ว

จิต สันโดษ(เพียงพอ) ใฝ่หาความบริสุทธิ์ อยู่ได้จากความสามารถพึ่งพาเพียงตัวเองสบายๆ (จิต + สังขาร)

ชีวิตที่ดี อยู่แบบ กาย และ จิต บริสุทธิ์ มีมุมมองโลกในแบบใหม่ ที่ไม่ได้อยู่บนฐานของกิเลส
ดีกว่าไปจมปรัก ใช้ชีวิตอยู่กับ กิเลส หรือ กองทุกข์ทั้งปวง
ทำร้ายทั้ง จิตให้ขุ่นมัว ทำร้ายทั้งกาย ให้หลั่งสารพิษ มาสะสมในอวัยวะต่างๆ ในร่างกาย ทรมานไปจนวันตาย